«Մի՛ աղմկեք, աթենացի՛ այրեր, անգամ եթե ձեզ թվա, թե մեծամիտ եմ խոսում: Ես ոչ թե իմ խոսքն եմ ասում, այլ վկայակոչում եմ ձեր իսկ վստահած մեկին: Որպես վկա իմ իմաստունության, - եթե ունեմ իմաստունություն, - վկայակոչում եմ Դելփիքի աստծուն: Դուք գիտեք Քերեփոնին: Նա պատանի տարիքից եղել է իմ և շատերիդ ընկերը, ձեզ հետ եղել է աքսորում, ձեզ հետ վերադարձել: Եվ դուք գիտեք, թե ինչպիսին էր Քերեփոնը, որքան աննկուն էր իր նախաձեռնություններում:
Արդեն հնադարում մարդիկ սովորել են հաշվել ժամանակը և նրան իրավունքում որոշակի նշանակություն ու տեղ տալ: Մեկին ժամանակը իրավունք էր տալիս, իսկ մյուսին զրկում իրավունքից: Դեռ հռոմեացի իրավաբանները ժամանակը համարում էին իրավաստեղծ, իրավունքը փոխող և դադարեցնող գործոն:
Դատավորները, փաստաբանները, դատապաշտպանները, բոլոր նրանք, ովքեր ճարակում են արդարադատության հողամասի վրա, որևէ փաստի մեջ տեսնում են երկու էլեմենտներ – Իրավունքն ու Արդարադատությունը:
Այս գանգատի օրինակը կազմվել է դեռևս 1700 ական թվականին Շահամիրյանների կողմից: Ուսումնասիրելով Որոգայթ փառացը կարելի է հաստատապես պնդել, որ իրավական միտքը Հայոց աշխարհում անծանոթ մի երևույթ չէր:
Ըստ Պասկալի արդարությունը, ինչպես նաև ճշմարտությունը, եղել է ու կմնա մարդու համար միշտ անհասանելի մի բան: Դա էլ հասցրել է մարդուն նողկալի վիճակի: Երբ մարդը ենթարկվում է օրենքին, ապա նա ըստ էության ենթարկվում է երևակայական արդարությանը:
Սինգապուրը մինչ իր անկախանալը իրենից ներկայացնում էր փոքր եւ աղքատ երկիր, որը արտահանում էր երկրից անգամ շինարարական ավազ: Հարեւան երկրները տրամադրված էին ոչ բարեկամական, իսկ բնակչության մեկ երրորդը համակրում էր կոմունիստներին: Կոռուպցիան այս երկրում իր անկախությունից հետո հասնում էր անասելի չափերի:
Ըստ պատմիչ Լեոյի Հայաստանում 1830-1853 թվականներին. «Ստորին աստիճանների պաշտոնեության մեջ տիրում էր կատարյալ սանձարձակություն: Կաշառակերությունն այնքան համարձակ էր, այնքան տիրական, որ նկարագրվում էր իբրեւ ժողովրդական դժբախտություն Երեւան այցելած գերմանացի Վագների ճանապարհորդության մեջ: