Անապատ է աշխարհն այս, մի հինավուրց ավերակ, որտեղ տխուր ուրախ կյանքը հաջորդում են շարունակ.
Մենք բոլորս խոտաբույս ենք, ժամանակը` մեծ հնձվոր, խոտ ու ծաղիկ իրար խառնած` մանգաղում է ամեն օր:
Նույն ձեւով է մահը գալիս կյանքից տանում ծեր, ջահել, ամեն մի նոր ծնված էակ պիտի դառնա որդի կեր:
Երբ որ մեկը տուն է մտնում, մեկը պիտի հեռանա, ժամանակի դաժան ձեռքում անմահ էակ չի մնա:
Մի ձգտիր պերճ դղյակների, մի եղիր դու մարդ ագահ, քանզի մահից հետո պիտի կրես պատան ու դագաղ:
Ֆիրդուսի.